Ο ηθοποιός Μιχάλης Καλιότσος μας συστήνεται και μας καταθέτει την δική του ματιά για το θέατρο με αφορμή και την ταινία στην οποία συμμετέχει που θα προβληθεί σε λίγο καιρό στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

Μιχάλη πότε ξεκίνησες να ασχολείσαι με το θέατρο:

Τελείωσα την δραματική σχολή του Κώστα Καζάκου το 2001 και έκτοτε ασχολούμαι επαγγελματικά με το θέατρο όσο δύσκολο μπορεί να είναι αυτό σήμερα. Μόλις τελείωσα την σχολή δεν ήξερα τι να κάνω, αισθανόμουν πως δεν ξέρω απολύτως τίποτα, στην ιδέα του επαγγελματία ηθοποιού με έπιανε πανικός και μάλιστα ότι θα ερχόταν κάποιος να πληρώσει να με δει στο θέατρο και διάφορα τέτοια. Για 2 χρόνια αφότου τελείωσα την σχολή δεν έκανα τίποτα. Μετά ξανάρχισε να μου λείπει η όλη διαδικασία της πρόβας μέχρι την παράσταση και έτσι είπα στον εαυτό μου ότι αυτό είναι που μου αρέσει να κάνω στην ζωή μου. Παρόλο που κάποιες φορές είναι αναπόφευκτο, σιχαίνομαι τις auditions.Είμαι από τους ηθοποιούς που πιστεύουν ότι αν σου αρέσει αυτή η δουλειά πρέπει να βασίζεσαι στον εαυτό σου και να κάνεις πράγματα και μόνος σου χωρίς να περιμένεις το οκ από τους άλλους . Χαίρομαι πολύ που τελευταία η μόδα της ?ακρόασης? ξεφτίζει και οι ηθοποιοί έχουν γίνει δημιουργοί του εαυτού τους. Αυτό είναι μια μεγάλη ελπίδα για το μελλοντικό θέατρο. Όταν παίζεις μόνο όταν σου δίνει την ευκαιρία ένας σκηνοθέτης-παραγωγός, δεν μπορείς να εξελιχθείς ως ηθοποιός .Πρέπει να χρησιμοποιήσεις τα εκφραστικά σου μέσα, την φαντασία σου, και τον αυθορμητισμό σου και να ξεκινήσεις μόνος σου να δουλεύεις.

Πως ήταν που έπαιξες μια γυναίκα στο ?Η Γουίννυ ξυπνάει;

Η Γουίννυ ξυπνάει ήταν μια σκηνική σύνθεση που έκανα το 2011 πάνω στις ευτυχισμένες μέρες του Μπέκετ και βασιζόταν στην επαναληπτικότητα συγκεκριμένων δράσεων που κάνει η ηρωίδα του έργου.Είχα διαλέξει ένα μέρος του έργου που επαναλαμβανόταν διαρκώς και κάθε φορά έβγαιναν νέα στοιχεία στην επιφάνεια. Στην ουσία δεν έπαιξα την γυναίκα αλλά προσπάθησα να πλησιάσω την ψυχοσύνθεση της ηρωίδας ως άνθρωπος που παλεύει με το υπαρξιακό του αδιέξοδο. Η παράσταση-περφόρμανς διακρίθηκε αρχικά στο pocket theater festival και στην συνέχεια παιζόταν σε έναν νέο χώρο στο Frown Tails στον Κεραμεικό. Διαρκούσε 50 λεπτά και κάθε λεπτό ήταν για μένα μια μοναδική στιγμή. Η Γουίννυ μιλούσε με τα βλέμματα της προς το κοινό και αυτό ήταν για μένα μια μεγάλη δοκιμασία. Με αυτή τη παράσταση κατάλαβα πόσο μεγάλη υπόθεση είναι στο θέατρο να αφουγκράζεσαι το κοινό και να επικοινωνείς μαζί του.

Και τώρα το χειμώνα που μας πέρασε ένας άλλος ρόλος, o Ιάγος, πολύ αντίθετος από αυτόν της Γουίννυ.

Ναι..μαζί με την Ζωρζίνα Τζουμάκα που έκανε την σκηνοθεσία και την Ιουλία Σιάμμου και τον Γιώργο Καπινιάρη δουλέψαμε ως ομάδα τον Οθέλλο του William Shakespeare και η παράσταση ανέβηκε στο Beton 7. Ηταν πολύ ωραία εμπειρία για μένα και φυσικά πρόκληση να δουλέψω πάνω σε έναν τέτοιο ρόλο. Η ομάδα για μένα έχει πολύ μεγάλη σημασία στο να μπορέσεις να δουλέψεις σωστά ένα ρόλο. Οταν υπάρχουν ωραίες σχέσεις σε μια ομάδα τότε μπορείς να νιώσεις την χαρά της δημιουργίας και να ανεβάσεις ένα έργο, ένα ρόλο, μια παράσταση στα ύψη. Η αίσθηση της παρέας σε μια θεατρική ομάδα είναι το μεγαλύτερο ατού για τον ηθοποιό. Μπορεί να εκφράσει αβίαστα όλο το δημιουργικό του οίστρο και να ανακαλύψει καινούργιες πτυχές του υποκριτικού του ταλέντου. Πάνω από όλα όμως για μένα το πιο σημαντικό είναι ο ηθοποιός, είτε δουλεύει μόνος του είτε με μια ομάδα, να εμπιστεύεται το ένστικτό του και να νιώθει δημιουργός σε ότι κάνει .Αν νιώθει πως η φαντασία του εγκλωβίζεται και λειτουργεί αυτιστικά στην πρόβα καλύτερα να σταματάει και να περιμένει την κατάλληλη στιγμή για κάτι καλύτερο.

Αθήνα Σαλαμίνα.Μια διαδρομή που την κάνεις συνέχεια.

Μια πολύ όμορφη διαδρομή. Όταν είμαι στην Αθήνα και κάνω πρόβες χαίρομαι που γίνομαι ένα κομμάτι της πόλης αυτής με τους ήχους, τα φώτα, τους γρήγορους ρυθμού της .Μόλις όμως τελειώσω τις δουλειές μου αυτό που ζητάω μετά είναι να πάρω το καράβι και να γυρίσω στο νησί. Αυτή η διαφορά μεταξύ της ατμόσφαιρας του νησιού και της πόλης είναι κάτι που με εξισορροπεί. Σε 2 ώρες από την Αθήνα φτάνεις στην Σαλαμίνα, είναι τόσο κοντά που μπορείς να δουλεύεις καθημερινά Αθήνα και να μένεις και σε νησί. Μεγάλη πολυτέλεια!

Υπάρχει όμως και μια θεατρική ομάδα που σε τραβάει κάτω στο νησί. Θέλεις να πείς λίγα πράγματα για αυτήν;

Η θεατρική Σκηνή Σαλαμίνας Δημήτρης Μπόγρης.Είναι μια θεατρική ομάδα που έχω δημιουργήσει από το 2007 με φίλους κατοίκους της Σαλαμίνας που αγαπούν το θέατρο. Κάποιοι από αυτούς έχουν ασχοληθεί και επαγγελματικά και κάποιοι άλλοι ασχολούνται πάνω από μια δεκαετία. Μου ζήτησαν λοιπόν να δημιουργήσουμε μια ομάδα θεατρική που να κάνουμε μαθήματα θεάτρου και στο τέλος της κάθε χρονιάς να παρουσιάζουμε ένα έργο. Φυσικά βρήκα την ιδέα αυτή εξαιρετική γιατί πάντα με ενδιέφερε το θέατρο στις πιο μικρές επαρχίες και στα νησιά που ο κόσμος δεν βλέπει εύκολα θεατρικές παραστάσεις. Στην ομάδα αυτή έχω τον ρόλο του σκηνοθέτη και μέσα από αυτή την ιδιότητα μαθαίνω πάρα πολλά ως ηθοποιός. Η λέξη σκηνοθέτης μου ακούγεται πολύ βαριά, όμως τότε ήταν η πρώτη μου επαφή με την σκηνοθεσία και μέσα από αυτή την ομάδα πίστεψα πιο πολύ στο ένστικτό μου και αυτό με βοήθησε πολύ και ως ηθοποιό.

Η φετινή σας παράσταση Ω ΤΙ ΚΟΣΜΟΣ ΜΠΑΜΠΑ του Κώστα Μουρσελά απέσπασε φέτος το βραβείο ΜΑΣΚΑΣ στο 11ο φεστιβάλ Κορίνθου Βασίλης Ρώτας.

Ναι φέτος με το έργο αυτό κάναμε και περιοδεία και γενικά περάσαμε πολύ ωραία και στις πρόβες. Και παρόλο που το έργο αναφέρεται στην Ελλάδα του 1973 με την δικτατορία , όπου και αν παίξαμε την παράσταση η ανταπόκριση του κόσμου ήταν πολύ μεγάλη γιατί έβρισκε πολλές αναφορές στο σήμερα. Το βραβείο ήταν μεγάλη χαρά φυσικά για όλα τα παιδιά της ομάδα και το αφιερώνω αποκλειστικά σε αυτά γιατί μέσα από εκείνους μαθαίνω πάρα πολλά για μένα.

Όμως υπάρχει και ο κινηματογράφος. Μίλησέ μας για την ταινία στην οποία συμμετέχεις που αν δεν κάνω λάθος βγαίνει σε λίγο καιρό;

Η ταινία λέγεται ΄Η τελευταία φάρσα ? του Βασίλη Ραίση και θα προβληθεί για αρχή στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης τον Νοέμβριο

Η υπόθεση ;

Τέσσερεις νέοι επιστήμονες, ερευνητές έχουν ένα περίεργο χόμπυ να κάνουν φάρσες, αποκαλύψεις σε μέντιουμ πνευματιστές . ένας από τους τέσσερεις λοιπόν μπαίνει στην ομάδα ενός ψευδο θεραπευτή καρκίνου ώστε να αποκαλύψει την απατεωνιά από μέσα, αλλά εκεί τα πράγματα δεν θα πάνε όπως τα σχεδίαζε..

Ιδιαίτερο το θέμα και διαφορετικό.

Ναι όντως είναι διαφορετικό και παρόλο το βαρύ θέμα που διαπραγματεύεται, υπάρχει μια ερωτική ιστορία αλλά και η έννοια της φιλίας μέσα από τους τέσσερεις φίλους.

Εσύ τι ρόλο έχεις στην ταινία;

Κάνω τον Νίκο τον ένα από τους τέσσερεις επιστήμονες τον λίγο πιο φευγάτο της παρέας που του αρέσει να χρησιμοποιεί το χιούμορ του για να ελαφρύνει τις δύσκολες καταστάσεις.

Υπάρχουν ονόματα με τα οποία θα ήθελες να συνεργαστείς;

Θα ήθελα να κάνω καλές συνεργασίες γενικά. Τα ονόματα δεν με ενδιαφέρουν. Ετσι κι αλλιώς αισθάνομαι και είμαι έξω από το star system. Η πολύ μικρή μου εμπειρία στο θέατρο- γιατί 10 χρόνια ενασχόλησης είναι πραγματικά λίγο για να πεί κάποιος πως έχει εμπειρία-μου δείχνει πως είναι τόσα πολλά αυτά που έχεις να ανακαλύψεις για τον εαυτό σου και τους γύρω σου, που το όνομα μόνο ως ταμπέλα μου φαίνεται γελοίο.

Κάτι που θαυμάζεις σε έναν ηθοποιό;

Με εξιτάρει πραγματικά όταν βλέπω ηθοποιό με μεγάλη ικανότητα στον αυτοσχεδιασμό. Που χρησιμοποιεί στο έπαρκο την φαντασία του. Θεωρώ απίστευτους τους ηθοποιούς της commedia dell? arte και την χρήση της μάσκας στο θέατρο. Θα ήθελα να ήμουν ένας καλός ζογκλέρ η μίμος. Όλα αυτά τα εφόδια είναι πολύ χρήσιμα για τον ηθοποιό.

Μια λέξη που σε κρατάει πίσω;

Ανασφάλεια

Και μια που σου δίνει ενέργεια;

Δημιουργία

Μιχάλη σε ευχαριστώ πολύ για την συνάντηση μας

Ευχαριστώ πολύ και εγώ για τον χρόνο σας.

Μαρία Φωκάκη
15-09-2013





Πηγη http://dimoi-news.gr